Autyzm to całościowe, rozległe zaburzenie rozwoju. Wpływa ono na przebieg różnych procesów i znacznie ogranicza możliwości samodzielnego, niezależnego od opieki innych ludzi życia.
Obecne badania sugerują, iż mniej więcej jedno dziecko na tysiąc cierpi na autyzm klasyczny a jedno na 250 cierpi na zaburzenia należące do spektrum autystycznego, czyli łagodniejsze formy autyzmu.
Najistotniejsze dla rozwoju każdego człowieka jest jego pierwsze sześć lat życia. Jest to okres, w którym nasz umysł przyswaja sobie ogromną ilość informacji, potrzebnych nam do późniejszego funkcjonowania. Dlatego w przypadku autyzmu jak najwcześniej postawiona diagnoza oraz terapia stanowią klucz do sukcesu w postaci znaczącej poprawy w funkcjonowaniu dziecka.
W tym czasie centralny układ nerwowy posiada największą plastyczność. Rozpoczęcie terapii we wczesnym okresie życia pozwala istotnie wpłynąć nie tylko na rozwój mowy, ale i znacznie rozwija zdolności społeczne oraz minimalizuje objawy autyzmu.
Ważna jest ilość oraz jakość terapii, poziom wiedzy i zaangażowania rodziców. Istotne jest również dostosowanie warunków domowych do potrzeb dziecka. Takich efektów, jakich można się spodziewać w tym okresie nie osiągnie się już nigdy.
Wczesne wykrywanie tego zaburzenia oraz jak najszybsze otoczenie pomocą dzieci cierpiących z tego powodu może zasadniczo zmienić ich życiowe szanse.
Jeżeli oddziaływania terapeutyczne podjęte będą dostatecznie szybko (18-48 miesiąc życia) i będą bardzo intensywne rokowania są wówczas korzystniejsze.
U osób przejawiających zaburzenia zaliczane do autystycznego spektrum zachowań występują:
Literatura: